** Thaise Koning Bhumibol overleden

Lieve beste majesteit,

Ik lees zo net dat de Thaise koning Bhumibol Adulyadej vandaag op 88-jarige leeftijd is gestorven.Het volk is in diepe rouw. Hij regeerde 71 jaar over land en volk. In 1946 was de troonopvolging, de koning groeide uit tot een levende Boedha, een halfgod die je alleen kan aanbidden. Hij schreef het nationale volkslied en als dat volkslied klinkt is héél Thailand stil las ik. Overal hangen foto’s van de koning en zijn 84-jarige vrouw koningin Sirikit. De foto’s hangen hoog zodat men letterlijk tegen hem kan opkijken. De koning was zeer populair en kon als enige volk en leger tot de orde roepen. Hij word opgevolgd door zijn 64 jarige oudste zoon kroonprins Maha Vajiralongkorn. Men vreest dat de opvolger niet in zijn schoenen past. Er is nu een jaar van nationale rouw afgekondigd. Rust in Vrede.

—————————————————————————————————————–

Nu even wat anders:

Vandaag hoorde ik op het nieuwsbericht minister Edith Schippers praten over “Beschermingswaardigheid van het leven“….dan denkt men vast aan iets moois, of men denkt aan een einde aan pijnlijk of uitzichtloos lijden, maar ze sprak over: vrijwillig levensbeeindiging bij een “voltooit leven”. Bij een voltooit leven, dus niet bij ziekte en uitzichtloos lijden. Stervenshulp bij een voltooit leven. ‘Wanneer is het leven voltooit?’ vroeg ik me af. En toen kwam een oudere dame in beeld die gewoon beide handen en beide benen had, ze zag er niet vermagerd of ziekelijk uit. Ze had volgens mij nog haar eigen mooie grijze haren. Ze was goed bij verstand zo te horen. Ze zat gewoon op een mooie bank in een gezellige kamer met een dak boven d’r hoofd. Ze vond haar leven voltooit. Mooi, geen-tijd-te-kort gehad. Zullen we gaan wandelen, “maak een praatje, ga de krant of een boek voorlezen aan hulpbehoevenden die de krant niet zelf kunnen lezen” zou ik willen zeggen, zonder iemand opdracht te geven iets te doen met tegenzin.

Vorige week stond er een artikel in de krant van een terminale vrouw die thuis een zielig lusteloos hoopje was, ze werd opgenomen in het hospice, werd mooi ontvangen en bloeide er op en had weer zin om dingen te doen terwijl ze terminaal was.

Als ik straks oud ben geworden hoop ik niet dat ik me schuldig moet voelen omdat ik niet dood wil, dat ik niet praat over “voltooit leven”, dat ik niet huppakee wil”. Dat ik me niet ongemakkelijk moet voelen omdat Edith Schippers me straks ‘misschien’ te duur vind. Ik hoop dat ik “beschermings-waardig verzorgd leven kan”.  Uit een onderzoek dat nu in de Volkskrant staat bleek de belangrijkste reden voor doodswens “de angst om er niet meer toe te doen”. En als we het over ‘de kosten van de vergrijzing’ hebben wil ik U attenderen op een blog van 13 aug.2013 met als titel “geachte meneer Cees Sterk”. Ik citeer hier een klein stukje:

quote blog 13 aug.’13:Vandaag stond er in de krant dat Orbis op een tekort van 6,5 miljoen afstevent als er niks word ondernomen. Vorig jaar maakte Orbis nog 6,9 miljoen winst vooral dank zij de care-activiteiten verpleging&verzorging en Thuiszorg. (dat is dus vn de ouderenzorg waar winst gemaakt word, hoezo de vergrijzing is te duur?) Het verlies aan de ziekenhuiskant bedroeg in 2012 één ton.

Enfin: Na ‘het nieuwsbericht met Edith’ kwam wat reclame. Daarin ook een filmpje over ezels en muildieren die er slecht aan toe waren. Oud, krom of ziek. Het ging over wereldwijde ezelhulp, een oproep voor donatie voor deze liefdadigheidsinstelling die voor ezels en muildieren jarenlang en wereldwijd “de wanhoop, pijn en hopeloosheid verzachten” staat op hun site. De slogan “Geef om een ezeltje”,zodat een zielig oud ezeltje een leuk leven kan hebben, met drie euro per maand ben je al donateur.

Doei.

©missie M.

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.