Lieve beste majesteit, oud-koningin Beatrix,
Allereerst nog voor U en iedereen de beste wensen voor 2021.
Morgen is het Drie koningen.
De laatste tijd vraag ik me vaak af ‘kan dat nog wel?’ Is het nog wel van deze tijd? Is het politiek-verantwoord? Maar nee, dat vraag ik me niet af bij Drie koningen-dag. Misschien dat U zich wel soms afvraagt ‘waarom niet drie koninginnen?’, of waarom niet drie Royals-dag? Neeeee, het waren drie koningen uit het Oosten die naar de kerststal liepen om op kraamvisite te gaan bij Jozef en Maria en de pasgeboren Jezus.
Of die drie koningen thuis een koningin op de bank hadden zitten weet ik niet. Koning Balthasar, Melchior en Caspar waren in ieder geval wel beleefd en heel wijs om zelf makkelijke schoenen aan te trekken en die lange wandeltocht door velden en bergen te gaan lopen met het goud, de mirre en wierook.
Afgelopen zondag ging ik dik ingepakt fietsen door velden en bos. Ik was pardoes vergeten mascara en lippenstift te gebruiken en dacht halverwege ‘oei, oei, maar ach geen paniek, wie ziet dat nou?’ Maar er waren toch veel wandelaars onderweg. En ze waren heel vriendelijk. Misschien nog wel vriendelijker dan normaal. Ik kan dan ook met gemak onopgemaakt op de fiets springen. Als ik koningin was geweest stond ik wellicht bleek in de krant…of ik had van te voren een mooi contract moeten sluiten met fotografen.
Maar we hadden het over Drie koningen. We laten de kerstboom altijd staan tot die dag, want toen arriveerden de koningen eindelijk in Bethlehem om het kindje Jezus te bezoeken. Dan zetten we thuis onder de kerstboom de beeldjes van de drie koningin en een kameel in het kerststalletje. Als ik de kerstboom en kerststal dan al op zolder zou hebben gezet….tja dat moet wel zo’n raar gevoel geven. Dagenlang te voet onderweg geweest en dan is alles foetsie. Dat kan niet hé. Als men de kerstboom op 1 januari al beu is, had men de kerstboom niet al voor sinterklaas moeten zetten. Toch? Wat is tijd?
Afgelopen weekend las ik het verhaal van een mevrouw in Limburg. Een mevrouw met een moeilijk uitspreekbare naam. Zij viert op 21 maart het Perzisch Nieuwjaar. En weet U wat ze dan doen? Dan staat er dertien dagen lang, op hun versierde tafel, een kom met een goudvis, als symbool voor leven. In Iran laten ze de goudvis daarna vrij in een rivier. De mevrouw uit Limburg doet dat ook zegt ze, zij gooit de goudvis in de Maas.
Arme goudvis. Staat hij in de warme huiskamer, in een glazen kom met helder water. En dan word hij in het ijskoude donkere water in de Maas gegooid. Helemaal alleen, hij kent er niemand, hij ziet niemand door het troebele water. En dan komt een reiger, een fuut, of bootschroef. Hop daar gaat het leven van de goudvis.
Nee ik wacht liever tot de Drie koningen zijn geweest. Maar nu wens ik U een fijne nachtrust. Doei.