Lieve beste majesteit, oud-koningin prinses Beatrix,
Vandaag precies tien dagen geleden las ik een citaat van schrijfster en actrice Kim van Kooten in het NRC. En wel dit citaat:
“Ik houd van mensen die het niet nodig vinden om het alleen maar over zich zelf te hebben. Die kunnen luisteren. Die in een gesprek niet wachten op de eerste adempauze om het naar zich zelf te kunnen toetrekken.”
Ik vind hier heel veel van. Vooral vind ik dit heel dubbel. Tuurlijk is het niet fijn als iemand steeds aan het woord is en het alleen maar over zich zelf heeft of wil hebben. Maar als diegene het alleen maar over zich zelf zou hebben hoeft diegene dan ook niet te wachten op een adempauze om in te haken, omdat diegene dan volgens dit citaat het alleen maar over zich zelf heeft.
Er zijn ook mensen die het niet fijn vinden als ze zelf niet de volle aandacht krijgen en het vervelend vinden als iemand anders ook iets te zeggen heeft. Of iets meer te zeggen hebben dan “Kim ooh en aah”.
En dan zeggen dat ze niet van mensen houden die het gesprek naar zich zelf toetrekken, omdat ze zelf daardoor minder aandacht krijgen. Toch?
Klopt, Sommige mensen kunnen nogal onhandig of bot zijn in een gesprek. Maar er zijn ook mensen die zien of horen in veel dingen iets herkenbaars en denken dan misschien dat ze iemand tot steun zouden zijn als ze een vergelijkend iets, uit hun eigen ervaring, benoemen. Of omdat ze zelf geen ander gespreksonderwerp kunnen bedenken. Of juist die aandacht altijd tekort kwamen, of omdat ze het gewoon niet verkeerd bedoelen maar wel onhandig blijven doen. Of mensen die niet nieuwsgierig willen zijn en daarom geen ‘uithoorvragen’ stellen.
Om dan te zeggen “ik houd van mensen die het niet nodig vinden om het alleen maar over zich zelf te hebben” vind ik ook dubbel. Want misschien vertellen zij dan wel helemaal niks over zich zelf, maar trekken ze je stiekem wel een flinke poot uit. Dat is toch geen reden om van ze te houden. Toch?
Doei.
________________________________