***Oogcontact-experiment

Lieve beste majesteit,

Gisteren deden duizenden mensen mee aan een wereldwijd experiment in meer dan honderd steden. Het experiment was “oogcontact tussen twee vreemden”. Normaal kijkt één van de twee weg, maar het experiment was om juist niet weg te kijken om “meer persoonlijk contact te weeg te brengen in onze vluchtige en gedigitaliseerde wereld” stond in de krant. De Australische groep Liberators International had dit bedacht.

Zelfs in Maastricht op het Vrijthof stonden vreemden tegen over elkaar te koekeloeren. Op de foto in de krant zag ik dat ze elkaar alleen in de ogen staarden maar niet spraken.

Als U tegen over mij zou staan zou ik het zonde vinden om alleen maar zwijgend te staren. Ik zou mijn mond niet kunnen houden,  “wat een leuke knoopjes op Uw blouseje” , “Lopen die schoenen wel prettig?” Hoe gaat het met de kids? “Gaat U mee noten rapen?” Ik heb het emmertje al half vol. Hoe vind U het plaatje van Time is Tight? Heeft U de schoen al gezet voor Sint Nicolaas? Vind U de Rembrandts ook erg overdreven duur?

Nou we het over de Rembrandts hebben. Ik heb de foto’s van de twee schilderijen goed bekeken. Ze kunnen dan wel flink hoog getaxeerd zijn….mijn smaak is het niet…..of zeg ik nou wat verkeerds? Ik hou van kleur…en in deze Rembrandts zit weinig kleur. Bruin, zwart, wit en grijs. De man, Maarten Soolmans, heeft witte sportkousen aan, met een knickerbroek, en rare pumps met hakken aan de voeten. Een bloemetjes centuur, en een gehaakt sprei’ke op de schouders, wat dienst doet als kraag. Hij is de zoon van een rijke Vlaamse suikerraffinadeur die naar Amsterdam was gekomen staat onder de foto.

Zijn vrouw, Oopjen Coppit, was een telg uit een van de oudste Amsterdamse geslachten staat onder de foto met haar beeltenis. Ze kijkt ….zij maakt oogcontact met de lezer van onze krant…draagt een lange zwarte jurk, met een gehaakt sprei’ke als kraag. Kanten manchetten. Als ik nog verder ga met de schilderij te beschrijven dan heeft U al een goed beeld van de beeltenissen…en zegt U straks “ik hoef niet persé naar het museum want ik heb ze al gezien”. Nederland en Frankrijk willen elk 80 miljoen per schilderij betalen, dat geld moeten ze wel weer terug verdienen aan museum-bezoekjes.

160 miljoen voor twee schilderijen. Het gaat mij niet aan, maar ik vind dat wel erg veel geld…als ik zo vrij mag zijn om dat te vinden…Ik heb toevallig een mooi fleurig drie luikje gemaakt. Zelf geschilderd…met veel liefde…..een beeltenis zo uit mijn mouw geschud. Het zijn bij lange na geen Rembrandts of van Gogh-gen. Ik kan er niet aan tippen, maar daar is de prijs dan ook naar. Over honderd jaar heeft iedereen het Rembrandts-echtpaar al tig keren bekeken, eerst met schoolreisje naar het museum, daarna met de personeelsvereniging, nog een paar keren met partner of vriendenuitstapje….. en dan is men toe aan iets anders. Dan word ik, mijn drie-luikje, misschien heel gewild in musea over de hele wereld…en buigen taxateurs zich over het drie-luikje en zeggen dan “erg veel kleur, losse hand, geen perfectie en geen sprei’kes, maar dat maakt het wel weer uniek”. Deze schilderijtjes weerspiegelen een “persoonlijk geheel in deze vluchtige en gedigitaliseerde wereld”.

Zo nu ga ik lekker verder dromen. Welterusten.

©missie M.