Lieve beste Majesteit,
Heeft U ook wel eens het gevoel dat er een schaduw op de bofkant staat?
Soms het verlangen naar iets vertrouwds van vroeger…naar het dromerige liedje van Leo Sayer met “I can dance” of de dromerige stem van Gilbert O’Sullivan. Of de ruige stem van de zanger van de Holly’s als hij het lied “long tall woman in a black dress” zingt met de sfeer alsof de rest maar bijzaak is. Alsof het niet uitmaakt wat zijn buurmeisje draagt…wat de rest van het dorp draagt….en dat het niet uitmaakt of het eten op tijd klaar is. Ik zag pas geleden de zanger van Status Quo op tv. Ze treden nog steeds op. Whooow hij zag er best goed uit na al die jaren…vooral hoe hij zijn oordopjes losjes op zijn witte overhemd had hangen. Dat geeft de mens weer moed. Ook het ruige uiterlijk van de zanger van the Dire Straits….waarbij je het gevoel krijgt dat alles onder controle is….dat het alarm erop staat, de tank van de auto weer gevuld is, en het gastenboek vol geschreven is met leuke reacties. Het gevoel dat je had als de schoolbel rinkelde en iedereen weer naar huis mocht…en onderweg naar huis ‘door weer en wind’ de enige gedachte “wat zullen we eten?” was. Zuchttt….
Majesteit, ik hoorde op de radio dat U in mei al een taak te vervullen heeft als ‘prinses’ Beatrix. Weer iets vertrouwds dat weg gaat vallen….maar dat hopelijk nog lang een vertrouwd gevoel blijft geven als prinses. “What’s in a name” hé?
Ik ga slapen, welterusten,doeiiiiiiiiiii
©missie M.
♥♥♥
🙂