Lieve beste majesteit, prinses Beatrix,
Heeft U ook gekeken naar de Olympische spelen? Ik heb niet alles gezien maar dat wat ik wel heb gezien vond ik retegoed. Gisteren vond ik het snowboarden zo vreselijk spannend. Halsbrekend met een flinke vaart op een skateboard door een giga grote snowboardbaan…of hoe zoiets mag heten. En dan nog een paar salto’s boven in de lucht….ik heb de handen voor mijn ogen gehouden als ze boven die akelige hoge rand uitkwamen. Dubbele salto’s en dan ook nog achterwaarts. Ik riep “kijk uit anders breek je nog je nek” En toen zei de sportverslaggever ‘hij neemt in snelheid af” terwijl hij nog keihard ging.
Het kunstschaatsen vond ik ook zo machtig mooi en vooral dapper. Ik zou al blij zijn als ik recht toe recht aan zou kunnen schaatsen, laat staan die dubbele Rittberger, een Axel, Flip of Lutz. En wat zijn onze Nederlandse schaatsers goed hé majesteit?
Ik zelf heb nooit zo ‘gekaprioolt’. Nooit was ik een sportvrouw op zulk niveau en dat ga ik ook nooit worden. Ik doe mijn petje af voor deze geweldige sporters.
Heeft het met aanleg te maken? met mooie kansen krijgen? En er hard voor werken. De ene oefent vast elke vrije minuut om op hoog niveau te raken, of werkt alle zaterdagen in de supermarkt om uiteindelijk een kano te kunnen kopen. Terwijl de ander zomaar gratis en voor niks een boot cadeau krijgt.
Het zal de ene beter en makkelijker afgaan dan de andere, terwijl de ander er net zoveel of nog meer moeite voor moet doen. Bij het lied dat ik vanmorgen hoorde moest ik daar aan denken. Ik stel me voor dat er bandjes bestaan met goede muzikanten die elke avond oefenen en repeteren met kartonnen eiervormpjes tegen de muur getimmerd om de geluidsoverlast te beperken. Oefenen tot een uur of twaalf om net dat ene melodietje te vinden wat een beetje leuk klinkt en het wil maar niet echt lukken. Maar het lied dat ik vanmorgen hoorde op de radio klonk alsof het de zanger helemaal geen moeite heeft gekost om met dit lied een mooie plaats in de hitparade te scoren. Hij schrijft ’s nachts als hij niet kan slapen een lied op papier en dan belt hij twee dagen later zijn bandleden op en zegt ‘hee ik heb een liedje gemaakt, zullen we dat overmorgen eens samen spelen?” Plaatje opnemen en hoppa klaar.
Het was het lied “eiszeit’ van Peter Maffay uit 1982 dat ik hoorde.
Ik ga slapen. Welterusten.
©missie M.