***Natuurwandeling

Lieve beste prinses Beatrix, majesteit,

Vroeger op school had ik een klasgenootje. Ze was niet het enige klasgenootje. Maar dit klasgenootje had een kettinkje waar een rond zilverplaatje aan hing. Op dat plaatje stonden rare stipjes en streepjes en als je er tegen blies dan draaide het plaatje rond en zag je de woorden “I LOVE YOU” staan. Dat vond ik zo gaaf, alle andere klasgenootjes vonden het gaaf…maar voor het meisje was de lol er gauw vanaf, want we hingen dagenlang aan haar nek.

Nou wandelde ik vanmorgen door de natuur. Ik genoot. Toen ik een leeg blikje zag liggen raapte ik het op en deed het in de afvalbak. Maar na vier lege blikjes werd ik wel wat mopperig en zei ik “tjonge jonge ruim die rotzooi toch zelf op”. Teleurgesteld liet ik me op een bankje vallen. Mijn armen vielen langs mijn lichaam omlaag, mijn benen futloos lang uit voor me uit gestoken, mijn hoofd viel achterover, mijn ogen keken omhoog en toen gebeurde het…..Er kwam een vlinder op een nogal niet-alledaagse-manier aangevlogen. Mijn ogen volgden het fladdertje dat op mijn been ging zitten…ze keek me aan…draaide haar rug naar me toe…allemaal stipjes en streepjes op haar vleugels…. en toen…toen fladderde ze heel hard met haar vleugeltjes en toen las ik “I LOVE YOU” in vlindertaal natuurlijk. Mijn mond viel open. Het fladdertje vloog daarna weg, het duurde even voordat ik iets kon zeggen maar toen riep ik het fladdertje nog snel én heel hard na “I LOVE YOU TOO”. Ik weet niet of het vlindertje het gehoord heeft. Ik hoop dat die boer op het land zijn hoorapparaatbatterijtjes leeg had want het was wel heel privé.

Nu ga ik koken, doei

©missie M.