Lieve beste majesteit, prinses Beatrix,
Wat is het toch warm in ons koninkrijk hé, het was zelfs nog warmer dan op de Nederlandse Antillen las ik bij een krantenfoto waar Uw zoon en schoondochter een kort bezoek brachten. Het is ook zo droog. En een boel vlinders dat er rond vliegen dit jaar, dat is mooi om te zien. Ik denk dat de vlinders het minste last hebben van de warmte, sterker nog, ik denk dat de vlinders helemaal in hun nopjes zijn met dit warme droge weer.
Tussen al die Koolwitjes,Bont zandoogje, Citroenvlinders, Dagpauwoog, Atalanta, Landkaartje, Boomblauwtjes ….en noem maar op…..allemaal fladdertjes die aan mijn bloemen slurpen…zag ik twee sierlijke koninginnenpages met elkaar flirten. Ze dansten om elkaar heen en gingen steeds hoger. Ze gingen snel door de lucht, over de heg en weer terug, achter de boom en weer terug…ik bleef ze volgen. Na een paar minuten vlogen ze boven de hoge conifeer, en toen zakten ze plops in de kruin van de conifeer. Zo de bosjes in….ik bleef turen….in eens komt er één koninginnenpage uit de conifeer en vliegt rustig naar huis…waar dat ook mag wezen. Ik bleef turen naar de conifeer…..waar is die andere koninginnenpage? Dan zal dát de koninginnenpage wel zijn geweest, en die wat al naar huis is gefladderd is vast de koningpage.
Ik loop terug, terwijl ik naar de bloemen kijk vliegt er een klein fladdertje om me heen, ik lach naar het fladdertje. Dan in eens land het fladdertje op mijn arm. Ik dacht ‘hij neemt me bij de arm’. Het fladdertje had geen gewicht maar ik voelde duidelijk een vlindertje op mijn arm. Ik zeg heel zacht ‘wat doe je?’ En toen vloog het Landkaartje weg. Ik werd er vrolijk van, en vermoed dat het fladdertje een onzichtbare injectie met vlinderserum in mijn arm heeft gezoeft.
Gelooft U dat? Dan wens ik U een fijne nachtrust, doei.