Lieve beste majesteit, oud-koningin Beatrix,
“Ik heb een leuke kloosterkerk ontdekt. Heb je zin om mee te gaan? steken we een kaarsje aan, en drinken een kop thee met een stukje appeltaart”,zei mijn vriendin toen ze vanmorgen voor de deur stond.
Wat ik me daar bij voor moest stellen wist ik niet, maar een kaarsje aansteken kan in deze tijd geen kwaad. De minister van veiligheid is gisteravond afgetreden. Als de minister van veiligheid al niet echt veilig voelt…dan….word het tijd voor een kaarsje in de kerk. Ik schuif de stofzuiger aan de kant, en pak mijn jas en tas. Mijn vriendin is met de auto want het is een stukje rijden.
Als we na een dik half uur zijn aangekomen zie ik een kleine kerk. Als we de kerk binnen lopen zie ik geen heilige beelden, geen kerkbanken, geen offerkaarsjesrek van ijzer, geen pastoor en geen kerkorgel. Wel zie ik doodgewone tafeltjes, doodgewone stoelen, doodgewone serveersters, en hoor geen-doodgewone kerkmuziek, maar jengelmuziek wat ik niet verwacht in een kerkgebouw.
Maar waar gaan we een kaarsje aansteken? vraag ik verbaasd. ‘Dat doen we niet hier’ zegt mijn vriendin. ‘Ik wil toch liever eerst een kaarsje aansteken en dan pas die kop thee’ zeg ik vast besloten. De muziek irriteert me. Mijn muziekkeuze is best breed, maar niet zo breed dat ik dit gejengel prettig vind.
Vorige week was ik in een bakkerszaak met eetgelegenheid, waar ook al zo’n irritante muziek mijn ‘luchtruimte’ bedierf. Zo’n schetterende felle trompettengeluid, fout-gitarengejengel, een veel te hoge schreeuwerige zangstem die steeds de zelfde woorden “all night…all night” herhaalde.
Majesteit, kunnen we naast rookvrije tafeltjes ook irritantemuziek-vrije-zones ‘ontwerpen’ ? Of toch maar oordopjes in mijn tas stoppen zodat ik ze snel bij de hand heb mocht het nodig zijn.
Ik ga mijn nachtpon aantrekken en mijn tanden poetsen. Welterusten
©missie M.